Geëmigreerd!

Hier is dan: mijn eerste blog vanuit mijn nieuwe thuisland Tunesië!

Dit is voor mij een manier om mijn belevenissen te delen met wie daar interesse in heeft. Of dat nou te maken heeft omdat wij een persoonlijke band hebben, omdat je geïnteresseerd bent in het land of misschien omdat je zelf ook denkt over een emigratie.

Wat er aan vooraf ging...

Zaterdag 3 september sta ik op de luchthaven van Düsseldorf. Twee koffers en handbagage.

Ik laat heel wat achter... Mijn fijne huis heb ik verkocht. Hetzelfde geldt voor nagenoeg al mijn bezittingen. Veel van mijn spullen gingen naar vrienden (de Open Huis Verkoopdag werd gezellig druk bezocht), heen en weer rijden naar de kledingcontainer, spullen op Marktplaats gezet. Mijn iMac ingeruild voor een MacBook, keukenapparatuur naar wie het kon gebruiken, meubelstukken op FaceBook en Marktplaats, mijn boeken, CD's en spelletjes op de oprit voor wie het maar wilde...

Ik zegde mijn o zo leuke vaste baan met fijne collega's op, moest mijn moeder vertellen dat haar enige dochter zich bij haar enige dochter zou voegen, zegde lidmaatschappen op, maar kon mijn tennisrackets gelukkig meegeven aan Femke die tussentijds een weekje kwam helpen met het leeghalen van ook haar huis.

Twinkle

En Twinkle? Twinkle liet mij achter... Ik had haar zo graag meegenomen. Wonen aan het strand, welke hond wil dat nou niet? Haar recent aangeschafte reiskooi bleef echter leeg achter in Nederland. Twink ging voorafgaand aan mijn vertrek ineens hard achteruit. Mijn altijd zo vitale viervoeter ging steeds slechter lopen. Het trappetje in mijn split-level woning hielp daar niet bij. Ik moest haar tillen. Daarnaast had ze zichtbaar pijn en dat te moeten aanschouwen deed mij dan weer pijn. Haar slechte dagen overschaduwden de goede. Na een gesprek met de allerliefste dierenarts die Twink en ik ons konden wensen (Maud van Dierenkliniek De Lingewaard) wist ik wat ik moest doen... Nadat ik Twinkle had laten inslapen voelde mijn huis leeg en ontzield. De laatste spullen het huis uit dragen deed me toen ook niet meer zoveel.

Twee dagen voor vertrek nam ik ook afscheid van mijn super Mini (dankjewel Martin voor jouw hulp!). Ik heb echt overwogen de Mini mee te nemen. Op de boot van Genua naar Tunis. Was ook fijner geweest voor Twink... samen met mij met de auto in plaats van in het ruim van een vliegtuig. Het is echter een heel gedoe in Tunesië om een auto te importeren. Het werd mij ten zeerste afgeraden dus ook de Mini ging in de verkoop.

(haar riem hangt in mijn nieuwe thuis aan de kapstok... en haar foto staat op mijn bureau én naast mijn bed)

Laatste afspraken met mooie mensen

Toen het voor iedereen om mij heen eenmaal duidelijk was dat ik het niet bij dromen liet, maar dat ik écht daadwerkelijk zou vertrekken waren er heel wat leuke 'afscheids-afspraken'.

Concert in openlucht theater, Franse chansons luisteren in een wijngaard, etentjes, lunches en borrels op zonnige terrasjes, een heerlijke avond met het team van De Potstal (vol leuke attenties én een bijzondere Spotify Playlist speciaal voor mij gemaakt), een avond met muziek bij kampvuur, een lome zondagmiddag bij een live bandje, wat holes lopen op de golfbaan, een speurtocht in Kasteel Haarzuilen, dagje Amsterdam bij broer konijn...

Het waren enerverende en bijzondere dagen. Hartverwarmend, mooi en dierbare herinneringen. Voor mij voelde het niet als een afscheid, voor mij is alles energie en wat er in mijn hart zit draag ik altijd bij mij. Het zal altijd zijn... till we meet again!

Waarom emigreren?

Daar sta ik dan... met die twee koffers en mijn handbagage. Ik vlieg niet graag vanaf Duitsland. Sinds de Coronatijd vind ik het personeel daar niet zo vriendelijk meer. Gelukkig sta ik er niet alleen. Vincent en Bernie hebben mij gebracht en blijven aan mijn zijde tot we écht gedag moeten zeggen. We kennen elkaar eigenlijk nog maar nauwelijks een jaar, maar Corona bracht ons samen doordat we eenzelfde gedachtengoed delen. Datzelfde wereldbeeld heeft onze verbinding in een rap tempo heel diep gemaakt. Dat is het mooie aan deze tijd...

Na het stuklopen van mijn relatie met Arnoud belandde ik in een soort van transitieperiode. Mijn bewustzijn groeide gedurende de jaren van 'alleen' zijn. In de stilte vond ik mijzelf terug en leerde ik steeds beter sturen op mijn intuïtie. Luisteren naar mijn gevoel bracht mij veel goeds. Dingen kwamen als vanzelf op mijn pad en vriendschappen werden authentieker.

Toen de eerste lockdown werd afgekondigd vond ik dat een enorm ingrijpende maatregel, alhoewel ik ook genoot van de rust van het even niet zoveel 'moeten'. Svens moeder overleed plotseling en werd gerapporteerd als Corona dode terwijl ze twee weken lang niemand had gezien. Een autopsie behoorde niet tot de mogelijkheden. De MainStream Media wakkerde in mijn ogen enorme angst en paniek aan.

Mijn hele 'gut feeling' zei mij dat er dingen niet klopten. Voor mij duidt innerlijke onrust op een gebrek aan informatie en dan ga ik 'aan'. Ik heb een analytisch brein en vanaf dat moment ben ik mij breed gaan verdiepen. Podcasts volgen, boeken lezen, mijn LinkedIn netwerk uitbouwen, naar bijeenkomsten en, last but not least, gesprekken aangaan met mensen.

De Waarheid kent voor mij meerdere gezichten en ik wil van alle kanten kijken. Dat idee kreeg ik niet bij het kijken naar de tv of bij het lezen van de krant. Daar hoorde ik slechts één geluid.

Inmiddels was ik een heel stuk wijzer geworden en ook een stuk maatschappij kritischer. Bezorgd ook voor wat er komen gaat. En teleurgesteld misschien ook wel? Dat de wereld niet in elkaar steekt zoals ik lang gedacht heb? Ik voorzie jaren van grote chaos wereldwijd, te beginnen in de Westerse wereld. Genoeg redenen voor mij om niet langer in Europa te willen blijven en daarnaast ook graag bij Femke te willen zijn. In januari 2022 hakte ik de knoop door: ik ga!

En daar sta ik dan, die derde september van dit gedenkwaardige jaar. Met tranen in mijn ogen zwaai ik nog een keer naar Vin en Bernie en loop ik door de douane... op weg naar een ander leven... op weg naar Femke en Nizar.

En wat ga ik doen in Tunesië?

Natuurlijk ga ik iets doen in Tunesië! Stilzitten is namelijk niet mijn sterkste punt.

Ik heb een stuk land gekocht in Hergla. Hergla is een idyllisch dorpje aan zee, op een kwartiertje rijden vanaf Sousse en een half uurtje vanaf Hammamet. Hergla ligt in een baai en is heel authentiek. Denk aan witte huizen en huisjes, smalle straatjes met overal uitbundig bloeiende bougainville, olijfbomen, veel olijfbomen! en een prachtige kustlijn waarin zandstranden afgewisseld worden met ruige stranden met immense rotsblokken.

Ons land ligt vlakbij zee met slechts één huis voor ons en het land ligt zo gepositioneerd dat we een mooi uitzicht op zee hebben. Hier gaan we ons huis bouwen. Femke en Nizar aan de ene kant hun eigen huis en ik aan de andere kant. Bovenop twee appartementen die we dan als AirBnB willen verhuren om in ons levensonderhoud te kunnen voorzien.

Ik heb het huis zelf ontworpen (was altijd nog een droom die dan nu in vervulling gaat) en een architect uit Sousse gaat het voor ons bouwen. We verwachten daar medio volgend jaar mee te kunnen beginnen. De inspiratiepagina voor de bouw van het huis kun je alvast bekijken op Casa di Hergla.

Hoe is het nu?

Daar gaan mijn volgende blogposts over. Ik heb zoooveel te vertellen! En ik vind het ook ongelooflijk leuk om dit te kunnen delen. Gelukkig heb ik mijn iMac ingeruild voor een MacBook en die kan ik nu overal mee naar toe nemen. Schrijven met je voeten in het zand... hoe fijn is dat?

Wordt vervolgd!

P.S.

Natuurlijk kun je mij volgen. Superleuk als het je interesseert. Meld je even aan en dan word je automatisch op de hoogte gebracht als ik een post online heb gezet.